Frustración voluntaria

In aeterno regno sine fine

Ubi veritas et esse interteguntur

Surgebat quaestio e profundo animae meae

De divinae naturae quaerens statum.

"Omne quod est reale," meditabar voce alta,

"Verum est, et veritas dominatur

Non series infinita in relatione dependentiae,

Sive in causalitate sive in cogitatione, sustineri potest".

Hinc prima veritas emicat,

Principium non contradictionis, summum

Spatio et tempore soluta, stabat,

In essentia sua, libera infinite.

Nam esse et agere unum sunt,

Ut sapientes olim viderunt

Et in infinito dominante,

Tantum lege sua cohibetur.

Si prima causa in realitate oriretur,

Sed non responderet veritati verae

Realitatem ut veritatem frangeret,

Defensio axiomatis eluderetur.

Et si prima causa congrueret,

Cum veritate non prima, mirum est

Tum enim prima veritas alterius penderet,

Vincta et constricta, potestas commutata.

Ergo, ex necessitate, prima causa et prima veritas coniunguntur,

In caelesti harmonia saltatione

In immateriali regno inhabitant,

Cosmicum mysterium personificantes.

Ecce, Herculeum Argumentum Ontologicum,

Peregrinatio ad divini et profundi cordis

Revelans divinae naturae,

In sapientiae et gratiae concentu, sine vinculis.